Учеството на работниците во управувањето или нивните права и нивната улога во случај на трансфер на претпријатија се регулирани од страна на две директиви:
-Директива 2002/14/EС на Европскиот парламент и на Советот од 11 март 2002 година за утврдување на општата рамка за информирање и консултирање на вработените во Европската заедница (UL L број 80 од 23 март 2002 година);
-Директивата на Советот 2001/23/EС од 12 март 2001 година за приближување на законите на земјите-членки во врска со заштитата на правата на вработените во случај на трансфер на претпријатија, бизниси или делови од претпријатија или бизниси (UL L Не . 82 од 22 март 2001 година).
Со цел да се регулираат правата на вработените во однос на учеството во управувањето и нивните претставници, Директивата 2002/14/EС е од витално значење, бидејќи таа им наметнува на земјите членки да воспостават правни рамки кои овозможуваат колективно извршување на нивните интереси во компанијата. При утврдувањето на рамката, земјите-членки треба да ги разгледаат следниве цели кои веќе беа споменати: -Поттикнување на заемната доверба; -Флексибилна работна организација; -Зголемување на свеста за потребата од флексибилност; -Обуки заради вработување; -Зајакнување на конкурентноста на компанијата; -Корекција на негативниот развој и нејзините последици преку обука и развој на вештини; -Подобрување на можностите за вработување и флексибилност на работниците; и – Реципроцитетот на (материјални) права и (материјални) обврски.
Учеството на работниците во управувањето не е наменето само за заштита и вклученост на интересите на вработените, но, исто така и за доброто на компанијата или работодавачот; преку зајакнување на конкуренцијата, директно, како и преку индиректни активности, и многу повеќе флексибилна работна организација. Вторите имаат тенденција да бидат малку контрадикторни на прв поглед, бидејќи вклучувањето на вработените во процесите преку своите претставници во процесот на донесување одлуки обично бара воспоставување на дополнителни рокови. Оптимизацијата, сепак, е можна преку интеграција на учеството во самиот процес на донесување одлуки. Ова е оптимално сценарио за управување и ретко може да се постигне во пракса. Затоа, е важно да се вклучат механизми во националното законодавство со кои законските ограничувања во однос на работната организација и работата во процесот во целина може да се надминат преку учество на работниците во управувањето. Може да се сумира дека стресот на пренесување на содржината на двете директиви не мора да биде само за заштита на интересите на вработените, туку и за заштита на интересите на компанијата. Учеството на работниците (преку застапување) во процесите на донесување одлуки не е наменето да се гледа како обврска за компанијата, туку и како модел за подобро управување. Во однос на интересите на компанијата мора да се каже дека донесувањето на одлуката на претставниците на вработените е исто така важно “за доброто на компанијата” и за соодветна имплементација на концептот на одговорност за усвоените одлуки на работните структури.
пишува: Здружение Достоинствен Работник
