Отпечатоци од стапала стари 23.000 години се откриени во САД, што покажува дека луѓето се населиле во Северна Америка долго пред крајот на последното ледено доба.
Ова откритие го помести времето кога првите жители го населиле континентот за илјадници години.
Отпечатоците биле оставени во калта на брегот на одамна исушено езеро, кое сега е дел од пустината во Ново Мексико.
Седимент ги наполнил вдлабнатини создадени од стапалата и се стврднал во карпата, заштитувајќи ги доказите за нашите предци и давајќи им на научниците детален увид во нивните животи.
„Се чини дека многу од стапалките им припаѓаат на тинејџери и деца; големите отпечатоци на возрасни се поретки“, пишуваат авторите на студијата објавена во американското списание Science.
Една од хипотезите на научниците за ова е дека имало поделба на трудот, во која возрасните биле вклучени во квалификувани работи, додека „носењето и пренесувањето“ им било делегирано на тинејџерите.
„Децата ги следеле тинејџерите и заедно оставиле голем број траги.“
Научниците исто така откриле траги од мамути, праисториски волци, па дури и џиновски мрзливци, кои се чини дека биле присутни во исто време кога луѓето го посетувале езерото.
Америка била последниот континент до кој стигнало човештвото.
Со децении, најшироко прифатената теорија беше дека имигрантите во Северна Америка доаѓале од источен Сибир преку копнениот мост – денешниот Берингов теснец. Од Алјаска се упатиле на југ во потрага по попријатна клима.
Археолошките докази, вклучително и врвови од копја што се користеле за убивање мамути, долго сугерираа дека населбата стара 13.500 години била поврзана со таканаречената праисториска култура Кловис именувана по град во Ново Мексико.
Се сметаше за прва цивилизација на континентот и претходник на групите што станаа познати како Индијанци.
Сепак, идејата за праисториската култура на Кловис беше потиснувана во последните 20 години со нови откритија кои покажаа дека првите населби се постари.
Дури и оваа поместена проценка за староста на првите населби не надминува 16.000 години, по завршувањето на таканаречениот „последен глацијален максимум“ – периодот кога ледените покривки биле најраспространети.
Овој настан, кој траел до пред околу 20.000 години, е од клучно значење бидејќи се верува дека со мразот што тогаш покрил голем дел од северните делови на континентот, миграцијата на луѓето од Азија во Северна Америка и пошироко би била многу тешка.
